Jan Roos was tot zijn overlijden een begrip in Groningen en omstreken. Getooid met slipjas, hoge hoed, kettingen en medailles kon men hem overal zingend aantreffen. Hij had een wandelstok waarmee hij zijn strofen kracht bijzette, diep door de knieën buigend om zijn hoge halen te benadrukken en een onnavolgbaar vibrato. "Ik tril graag", vertrouwde hij in die jaren een verslaggever toe, "En dat door de knieën gaan, dat doe ik voor de reclame. Als je van die buigingen maakt moeten ze wel kijken".

Roos werd geboren in het Friese Ureterp. Na een carrière als landarbeider aldaar, werd hij scheepsbouwer in Waterhuizen, daarna grondwerker in Ten Boer, waar hij Verdi en Beethoven nazong boven de kruiwagen. Die zong hij na van de radio. De burgemeester, zo zei hij later, had hem ontdekt en toen werd hij kunstenaar met een grote K.

Jan Roos zong op straat in de stad Groningen, maar ook in de provincie. Overal kreeg hij medailles die hij op zijn slipjas meetorste, hoewel hij in latere jaren wel eens wat thuis moest laten omdat hij te zwaar beladen was. Willem Duys ontving hem in zijn televisieprogramma Voor de vuist weg.

De meningen over zijn kwaliteiten als zanger waren verdeeld. Sommigen vonden het niets, weer anderen zagen hem als een kleurrijk fenomeen. Jan Roos vond zichzelf in ieder geval wel erg goed. Sommigen lachten om hem, maar daar trok hij zich niets van aan, want hij hield van zijn zang.

In 1979 overleed hij op 83-jarige leeftijd, na een langdurig ziekbed. Zijn lievelingskettingen hield hij nog om toen hij in het ziekenhuis lag. Hij werd, met die kettingen om, begraven in Ureterp. Slechts een handjevol belangstellenden uit Groningen was aanwezig.

Hier een filmpje met een zingende Jan:
https://www.youtube.com/watch?v=O-j-tPM7al8